Historia
Pochodzenie nazwy wsi Suchożebry nie zostało ostatecznie wyjaśnione.
kilka legend….
Według legendy w bardzo dawnych latach na terenie wsi Suchożebry rozegrała się wielka bitwa, w której zginęło wielu ludzi i wiele koni. Ciała ludzi i zwierzęta zakopano w pośpiechu licznych płytkich dołach. Po latach, gdy ziemia osiadła, miejscami na powierzchni ziemi wystawały kości głównie żebra. Legenda mówi, że duża ilość wystających z ziemi żeber były przyczyną nadania nazwy miejscowości „suche żebra” – Suchożebry. Potwierdzeniem opowieści zawartej w legendzie może być odkrycie przez archeologów opodal Suchożebrów licznych mogił i cmentarza prehistorycznego.
Według innej przypowieści, tereny te, ze słabą ziemią i małymi opadami nie dawały dużych dochodów. Ludność miejscowa była biedna. Żebracy nie otrzymywali dużych datków. Przekazywali więc sobie wiadomość, że w tych stronach żebry są suche (niewielkie, liche).
odrobina historii ….
Pierwsza wzmianka o wsi Suchożebry pochodzi z zapisów w dokumentach kościelnych, które podają, że kościół został zbudowany w roku 1422 przez Trojana Suchożebrskiego, właściciela folwarku i części wsi Suchożebry. Prawdopodobnie nazwa pochodzi od nazwiska „Suchożebrski”
Słowniku etymologiczny miast i gmin PLR (wyd. Ossolineum – 1984r.) podaje, że nazwa ta mogła powstać od przezwiska rodowego tj. Suchożebro
i nauki ….
Znane są też i inne próby wyjaśnienia pochodzenia nazwy Suchożebry, bardziej ukierunkowane na położenie geograficzno – przyrodnicze. Tu na pomoc wysuwanym tezom przychodzi charakterystyczne ukształtowanie terenu okolicy. Dawniej okolica musiała być bardzo podmokła, wręcz bagienna, pośród tych rozlewisk i mokradeł rozciągały się suche, długie i wąskie pasy ziemi położone nieco wyżej i lustro wody. Ich większa liczba i położenie widziane przez przygodnego obserwatora z jednego ze wzgórz nasuwały skojarzenia do zwierzęcych kości żebrowych.
Ilość opadów atmosferycznych na jednostkę powierzchni na terenach należących do Suchożebrów, jest niższa niż na terenach sąsiednich. Izohiety – linie łączące miejsca o tej samej ilości opadów na mapie, tworzą wyraźny łuk (żebro) omijające Suchożebry. Stąd nazwa miejscowości – suche żebro – Suchożebry.
Historia gminy
Tereny gminy Suchożebry mogą poszczycić się bogatą historia, były stale zamieszkiwana od stuleci, a swego czasu istniał tu nawet średniowieczny gród obronny, którego fragmenty wałów ziemnych można zobaczyć i dziś.
W średniowieczu na terenie, który obecnie zajmuje gmina Suchożebry zbiegały się granice Mazowsza, Podlasia, Małopolski i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Z tego powodu przez wiele lat obszary te były miejscem licznych najazdów Rusinów, Jadźwingów oraz Litwinów.
Tereny Suchożebr należały najpierw do Polski, później do Rusi, Litwy a po zawarciu unii lubelskiej w 1569 r. do Królestwa Polskiego. Przez wiele stuleci wzdłuż odległej o kilka kilometrów od Suchożebr rzeki Liwiec, przebiegała granica pomiędzy Polską a Litwą a także Mazowszem i Podlasiem. Ścierały się tutaj fale kolonizacyjne różnych narodowości oraz działalność misyjna różnych zakonów. Dopiero pod koniec wieku XIV i w początkach XV, powstały sprzyjające warunki polityczne i społeczno-gospodarcze do rozwoju tych ziem. Podlasie stało się łącznikiem między Litwą a Koroną. Z krainy misyjnej przemieniło się w autentyczną prowincję kościelną, będącą częścią składową archidiakonatu brzeskiego, należącego do diecezji włodzimiersko-łuckiej.
W roku 1422 Trojan Suchożeberski, dziedzic z Suchożebr przy poparciu szlachty z okolicznych wsi szlacheckich, wybudował drewniany kościół i doprowadził do utworzenia parafii. W roku 1580 parafia Suchożebry należała do powiatu drohickiego i miała na swoim terenie dziesięć osad wiejskich. Pod koniec XVI wieku w Suchożebrach przebywali także arianie i kalwini.
W czasie II wojny północnej tzw. potopu szwedzkiego w latach 1655 – 1660 na terenie Suchożebr wystąpił okres tzw. pomoru i kilku lat głodu. Zmarła wówczas większość mieszkańców Suchożebr i okolicznych wsi. Spowodowało to masowe bankructwo zamożnej szlachty i kmieci. W 1657 roku do Suchożebr przybył także oddział Kozaków, który ograbił ziemie z cenniejszych przedmiotów.
W roku 1737 przy parafii Suchożebry powstał szpital, pełniący również funkcję przytułka dla biednych. W latach 1730-1740 w Krześlinie, należącym do parafii Suchożebry, zbudowano kościół i klasztor, które powierzono o.Dominikanom a następnie o.Bernardynom. Pod koniec XVIII wieku księżna Aleksandra z Czartoryskich Ogińska, hetmanowa wielka litewska, właścicielka dóbr siedleckich, wybudowała w Suchożebrach kościół murowany, który przetrwał do dziś.
W wieku XVIII w Woli Suchożebrskiej powstał także należący do siedleckich dóbr rodziny Czartoryskich folwark z dworem i parkiem.
W czasie rozbiorów, Suchożebry znajdowały się w zaborze austriackim w cyrkule siedleckim, zaś w okresie Księstwa Warszawskiego w Departamencie Siedleckim a następnie w zaborze rosyjskim.
Administracyjna przynależność terenów gminy Suchożebry wielokrotnie podlegała zmianie, ostatecznie od dnia 1 stycznia 1999 roku gmina Suchożebry znalazła się w nowo utworzonym powiecie siedleckim wchodzącym w skład województwa mazowieckiego.